Samochód w działalności

Przedsiębiorca, który zamierza wprowadzić do działalności gospodarczej samochód powinien zastanowić się w jaki sposób chce to zrobić. Sposób ujęcia wydatków związanych z jego nabyciem i eksploatacją zależy od tego czy samochód jest osobowy, czy ciężarowy oraz czy jest naszą własnością, czy też jesteśmy tylko jego użytkownikami.

W przypadku gdy samochód jest własnością podatnika, możliwe jest wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych – wówczas podlega on amortyzacji, która jest kosztem uzyskania przychodu. Stawka amortyzacji dla nowych samochodów nie może być wyższa niż 20%, natomiast dla samochodów używanych 40% w skali roku. Dla potrzeb podatkowych samochodem używanym jest auto, które przed jego nabyciem było wykorzystywane przez okres co najmniej 6 miesięcy. Za wartość pojazdu przyjmuje się wówczas wartość nabycia, nawet w przypadku, gdy aktualna cena rynkowa jest dużo niższa (ze względu na stan zużycia i wiek). Gdy przedsiębiorca będzie chciał go sprzedać, kosztem uzyskania przychodu będzie wartość początkowa (czyli cena nabycia) odpowiednio pomniejszona o amortyzację. Jeśli kupimy samochód, którego cena nabycia jest wyższa niż 20 000 euro (przeliczona na złote wg kursu z dnia przekazania samochodu do używania), to amortyzacja powyżej tej kwoty nie będzie stanowiła kosztu podatkowego.

Wszystkie wydatki związane z eksploatacją pojazdu tj. np. paliwo, części, naprawa, badania techniczne, płyny itp. stanowią koszty uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionej. Limit obowiązuje w przypadku polisy AC (20 000 euro).

Podatnik może również na potrzeby działalności gospodarczej użytkować samochód na podstawie leasingu operacyjnego. Wówczas do kosztów podatkowych może zaliczyć wszystkie wydatki związane z zawartą umową leasingową, tj. zarówno opłaty wstępne, raty leasingowe, jak też inne wydatki eksploatacyjne np. zakup paliwa, płynów samochodowych. (Limit obowiązuje w przypadku polisy AC (20 000 euro)).

Podatnicy, którzy wykorzystują w prowadzeniu działalności gospodarczej niestanowiące ich własności samochody osobowe lub nie wprowadzone do ewidencji środków trwałych (samochody prywatne), są zobowiązani do prowadzenia ewidencji przebiegu tych pojazdów i rozliczać koszty przy pomocy tzw. kilometrówki (nie dotyczy to samochodów w leasingu operacyjnym). Tzw. kilometrówka, czyli iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu, która zależy od pojemności skokowej silnika i wynosi:

a) 0,5214 zł dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 oraz

b) 0,8358 zł dla samochodów osobowych z silnikami o większym litrażu.

Uzyskany w ten sposób wynik stanowi górną granicę wydatków związanych z eksploatacją pojazdu. Jednak do kosztów uzyskania podatnik może zaliczyć tylko wydatki faktyczne poniesione i udokumentowane np. zakup paliwa, części zamiennych, olejów, naprawy, przeglądy, ubezpieczenie i inne. Jeśli poniesione wydatki nie zmieszczą się w obliczonym limicie, można je uwzględnić w następnym miesiącu (oczywiście do wysokości limitu). Ewidencja prowadzona jest narastająca w danym roku kalendarzowym.

Zapisy w ewidencji przebiegu prowadzone są miesięcznie i powinny zawierać:

• Imię oraz nazwisko osoby używającej auto i jej podpis;

• Pojemność silnika;

• Charakterystykę trasy;

• Numer rejestracyjny auta;

• Datę oraz cel podróży;

• Liczbę realnie przejechanych kilometrów;

• Kolejny numer wpisu;

• Kwotę za kilometr trasy.