Samochód w działalności

Przedsiębiorca, który zamierza wprowadzić do działalności gospodarczej samochód powinien zastanowić się w jaki sposób chce to zrobić. Sposób ujęcia wydatków związanych z jego nabyciem i eksploatacją zależy od tego czy samochód jest osobowy, czy ciężarowy oraz czy jest naszą własnością, czy też jesteśmy tylko jego użytkownikami.

W przypadku gdy samochód jest własnością podatnika, możliwe jest wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych – wówczas podlega on amortyzacji, która jest kosztem uzyskania przychodu. Stawka amortyzacji dla nowych samochodów nie może być wyższa niż 20%, natomiast dla samochodów używanych 40% w skali roku. Dla potrzeb podatkowych samochodem używanym jest auto, które przed jego nabyciem było wykorzystywane przez okres co najmniej 6 miesięcy. Za wartość pojazdu przyjmuje się wówczas wartość nabycia, nawet w przypadku, gdy aktualna cena rynkowa jest dużo niższa (ze względu na stan zużycia i wiek). Gdy przedsiębiorca będzie chciał go sprzedać, kosztem uzyskania przychodu będzie wartość początkowa (czyli cena nabycia) odpowiednio pomniejszona o amortyzację. Jeśli kupimy samochód, którego cena nabycia jest wyższa niż 20 000 euro (przeliczona na złote wg kursu z dnia przekazania samochodu do używania), to amortyzacja powyżej tej kwoty nie będzie stanowiła kosztu podatkowego.

Wszystkie wydatki związane z eksploatacją pojazdu tj. np. paliwo, części, naprawa, badania techniczne, płyny itp. stanowią koszty uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionej. Limit obowiązuje w przypadku polisy AC (20 000 euro).

Podatnik może również na potrzeby działalności gospodarczej użytkować samochód na podstawie leasingu operacyjnego. Wówczas do kosztów podatkowych może zaliczyć wszystkie wydatki związane z zawartą umową leasingową, tj. zarówno opłaty wstępne, raty leasingowe, jak też inne wydatki eksploatacyjne np. zakup paliwa, płynów samochodowych. (Limit obowiązuje w przypadku polisy AC (20 000 euro)).

Podatnicy, którzy wykorzystują w prowadzeniu działalności gospodarczej niestanowiące ich własności samochody osobowe lub nie wprowadzone do ewidencji środków trwałych (samochody prywatne), są zobowiązani do prowadzenia ewidencji przebiegu tych pojazdów i rozliczać koszty przy pomocy tzw. kilometrówki (nie dotyczy to samochodów w leasingu operacyjnym). Tzw. kilometrówka, czyli iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu, która zależy od pojemności skokowej silnika i wynosi:

a) 0,5214 zł dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 oraz

b) 0,8358 zł dla samochodów osobowych z silnikami o większym litrażu.

Uzyskany w ten sposób wynik stanowi górną granicę wydatków związanych z eksploatacją pojazdu. Jednak do kosztów uzyskania podatnik może zaliczyć tylko wydatki faktyczne poniesione i udokumentowane np. zakup paliwa, części zamiennych, olejów, naprawy, przeglądy, ubezpieczenie i inne. Jeśli poniesione wydatki nie zmieszczą się w obliczonym limicie, można je uwzględnić w następnym miesiącu (oczywiście do wysokości limitu). Ewidencja prowadzona jest narastająca w danym roku kalendarzowym.

Zapisy w ewidencji przebiegu prowadzone są miesięcznie i powinny zawierać:

  • Imię oraz nazwisko osoby używającej auto i jej podpis;
  • Pojemność silnika;
  • Charakterystykę trasy;
  • Numer rejestracyjny auta;
  • Datę oraz cel podróży;
  • Liczbę realnie przejechanych kilometrów;
  • Kolejny numer wpisu;
  • Kwotę za kilometr trasy.

Strona używa cookies w celu zapewnienia funkcjonalności oraz zbierania statystyk odwiedzin wyłącznie na nasz użytek. Więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close